ASIM

Bence Mehmet Akif Ersoy, gerçek bir muhafazakâr ( tutucu ) dır.

Muhafazakârlık (konzervativizm ) ya da Tutuculuk: Ulusal, dini ve kültürel değerleri, tutma, koruma ( muhafaza etme) , benimseme ve savunma demektir.


A:sap, saplar yani sinirler demektir. Bilindiği üzere
sinirler beyine körü körüne bağlıdır. Bu nedenle taasup, saplaşma yani körü
körüne bağlılık anlamına gelir. Muta:sıp da körü körüne bağlı olan, demek
oluyor.

O zaman doğrusu muhafazakâr yani tutucu olmak, olmalı. Yalnız bu tutuculuk, gerçek; dini, ulusal ve kültürel değerleri tutma, benimseyip yaşama geçirme, şeklinde olursa insan gerçek insan olmuş olur, bence. F.L.A.

Konserve, yiyecekleri taze  tuttuğu için konserve adını almıştır. Doğal olarak tanımda yer alan din şeriat değil. Hz. Allah’ın değişmez yasaları ve emirleridir.

 Ulusal değerler için bk… http://www.antoloji.com/gercek-milliyetci-siiri/

Dini değerler; Şeriat: yanlış ve kasıtlı yorumlanmış Kur'an ayetlerine gerçekten Peygamberimize ait olmayan yorumların ( hadislerin ) ve erkek egemen geleneklerin haksız uygulamalarının karıştırılmasından oluşan, haksız ve uydurma bir dindir. F.L.A.

Tanım karışık gelmiş olabilir.

Şeriatı oluşturan unsurlar.

1.Yanlış ve kasıtlı yorumlanmış Kur'an ayetleri

2. Gerçekten Peygamberimize ait olmayan yorumlar ( hadisler ).

3. Erkek egemen geleneklerin haksız uygulamaları.

İşte şeriat bu 3 unsurun birleşiminden oluşmuş uydurma bir dindir. F.L.A.

 Kur'an ile Şeriatı aynı sandıkça hiçbir yere varılamaz.

Kültür: bir ulusun; yiyecekleriyle, mimarisiyle, dini ve gelenekleriyle vs. ile ürettiği tüm değerlerdir.

Ek bilgi olarak, bebekler anne karnında göbeklerinden bir kuşak ( kordon ) la beslenme amaçlı olarak anneye bağlıdırlar. Bebek doğduğunda bu kuşak kesilir ve düğüm atılır.

 Nesil ( kuşak ) : birbirine yakın zamanlarda kuşakları kesilenlere denir. Örneğin, dedeler ve neneler 1. kuşaktır. Babalar ve anneler  2. Kuşaktır. Çocuklar ise 3. Kuşaktır. Doğal olarak torunlar da 4. Kuşaktır.

Cep telefonlarının,

1.     Kuşağında yani dedelerinde yalnızca ses iletişimi gerçekleştirilebiliyordu.

2.     Kuşaklarda sesin yanında yazı ve resim ( hareketsiz görüntü ) ile az da olsa internet olanağı vardı.

3.     Kuşaklarda yani 3G’ ( Third Generation = 3. Nesil ) cep telefonlarda, sesin, yazının ve resmin yanında video ( hareketli resim ) olanağı söz konusu oldu. Doğal olarak video aktarımı interneti de rahatça kullanabilme ortamı doğurdu.

4.     Kuşaklarda ise 3G özelliklerinin yanında akıllı evlerin kumandası kolaylığı getirildi. Yani eve ulaşmadan televizyon açılıyor, sıcak su hazır hale getirliyor vs.

Oysa ki Rabbena hep banacı, Amerika ve İsrail silah üretip, insanları birbirine kırdırarak silah satma sevdasında olmasa idi, ilmi çalışmalara daha çok pay ayrılır ve 4G ile ışınlanma söz konusu olabilirdi.

Sesin, yazının hareketli, hareketsiz görüntünün aktarımının ardından gelen teknoloji büyük bir olasılıkla maddenin aktarımı yani ışınlanmadır.

Safahat’da yer alan Asım Şiiri’nin yalnızca 1. Bölümünü okudum. Anladığım kadarıyla Mehmet Akif Ersoy o günkü yitirilen değerleri, tutuculuğu kuşak çatışması şeklinde ele almış.

 Köse eski kuşağın, Hocazade ise genç kuşağın örneği ( temsili ) olmaktadır. 05.01.2015       F.L.A.

Âsım, Köse İmam’ın Hocası İpekli Temiz Tahir Efendi’nin oğlu Hocazade’yi –ki bu şairdir- Harb-i Umûmî günlerindeki bir ziyaretiyle başlar.  Karşılıklı takılmalar ve tahrike de varan iğneleyici konuşmaların sonunda söz döner dolaşır, kırk altı yaşına gelmiş, ancak babası gibi bir itibara ulaşamamış olduğu düşünülen Hocazade’nin mesleğine gelmiştir. Köse İmam, “Hem benzemedin merhûma” dediği Hocazade’yi işe yaramayan bir “zübbe” olarak nitelendirir. Oysa Hocazade kendinden emin bir şekilde,  “şairim” der; babam âlim ise, işte ben de şairim… Böylece Âsım’da şiir, dönemin şiir anlayışı, divan şiiri ve tasavvuf bir muhalif mümin nazarıyla tartışma konusu olur.

 http://www.mehmetakifarastirmalari.com/index.php?option=com_content&view=section&id=2&layout=blog&Itemid=6&limitstart=95

Asım Şiiri’nin adresi…  http://www.dijitalsafahat.com/Detail.aspx?bID=11&pID=77

Kardeşim Fuad Şemsî’ye

Bu eser, bir muhâvereden ibârettir ki Harb-i Umûmî
içinde, ve Fâtih yangınından evvel, Hocazâde’nin Sarıgüzel’deki evinde geçer. Eşhâs-ı muhâvere şunlardır:

HOCAZÂDE : Merhum Hoca Tâhir Efendi’nin oğlu. 
KÖSE İMAM : Merhum Hoca Tâhir Efendi’nin şâkirdlerinden . 
ÂSIM : Köse İmam’ın oğlu. 
EMİN : Hocazâde’nin oğlu.

– Vay hocam! Vay gözümün nûru efendim, buyurun! 
Hangi rüzgârdır atan sizleri?.. Lütfen oturun. 
Mütehassirdik efendim, ne inâyet! Ne kerem! 
Öpmedik affediniz...

        – Çok yaşa... Lâkin... Veremem. 
– Bütün İstanbul’un ağzında gezen elleriniz, 
Bize nâz etmese olmaz mı, efendim? Veriniz. 
– Döktüğün dillere bittim, seni çok sözlü seni! 
Ayda, âlemde bir olsun aramazsın Köse’ni. 
Bu herif öldü mü, sağ kaldı mı, derler de ayol, 
Baba dostuysam eğer kalkıp ararlar bir yol. 
Yoksa yaşlanmaya görsün, adamın hâli yaman... 
Ne fenâ günlere kaldık, aman Allâh’ım aman! 
“Nesl-i hâzır” denilen şey pek acâib bir şey: 
Hoca rahmetliye bak, oğluna bak, hey gidi hey!.. 
– Amma tekdîr ediyorsun, canım ilkin adamı... 
Bir selâm ver bakalım; böyle Selâmsız’dan mı? 
– Selâmun aleyküm. 
        – Aleyküm selâm... 
Barıştık, yüzün gülsün artık, İmam. 
– Hele dur, öfkemi tekmilleyeyim... 
        – Tekmille! 
Zâten eksik bir o kalmıştı: Hudâyî sille... 
– Sanki dövsem ne yaparsın? Hocayız biz, döveriz... 
Gül biter aşk ile vurduk mu... 
        – İnandım, câiz... 
– Pek cılız çıktı bu “câiz”, demek îmânın yok? 
– Dayak “Âmentü”ye girdiyse, benim karnım tok, 
Gül değil, kıl bile bitmez sopa altında! 
        – Hele! 
– Öyle olsaydı, şu karşındaki yalçın kelle, 
Fark olunmazdı Kızanlık’taki güllüklerden! 
Bu dayak faslı da aç karnına bilmem nerden? 
Dur ki çay demleyelim, nargile gelsin, kerem et! 
– Söyle gelsin, hadi, zahmetse de... 
        – Hâşâ, rahmet. 
– Enfiyen var ya? 
        – Tabî’î! 
                – Çekilir boydan mı? 
– Burun aldatmaya kâfî. 
        – Bu nedir? Cerman mı? 
– Karışık. 
        – Neyse, zârurette pek a’lâ gidecek. 
Hocazâdem, bakalım, bir de bizimkinden çek. 
– Yerli mahsûlüne benzer mi desem?.. 
        – Kendisidir. 
– Sen de tiryâki değilsin ya, pek a’lâ yetişir. 
– Baban olsaydı da görseydi, işin vardı. 
        – Neyi? 
– Çektiğin murdarı. 
        – Sevmezdi, evet, böyle şeyi. 
– Neydi rahmetlide, lâkin, o temizlik, vay vay! 
Azıcık benzemiş olsaydı ya mahdûmu da... 
        – Ay! 
Şu babamdan nerem eksik, hadi, göster bakayım? 
– Ama hiddetleneceksen ne suyum var, ne sayım! 
Yok, eğer mum gibi dosdoğru cevâb istersen: 
Babanın kestiği tırnak bile olmazsın sen. 
– Ne nezâketli beyan: Hay gidi mum, tıpkı odun! 
– Böyle hiddetlenecektin, neye râzî oldun? 
– Oldum amma bu kadar doğrunun olmaz ki tadı... 
“Selâmun aleyküm behey kör kadı!” 
Seni çok sözlü dedin, yetmedi; tekdîr ettin, 
Yine az geldi... 
        – Hayır, söylemedim, söylettin. 
– Başladın şimdi de tahkîre ... Kızılmaz mı Hoca? 
– Zübbelik yok! 
        – O ne? Ben zübbe miyim? 
                – Oldukça. 
– Vâkıâ çok severim, her ne desen aldırmam; 
Bu, fakat hazmolunur parça değil.. Pîr ol İmam! 
– Sen de pîr ol. 
        – Ama kızdım. 
                – Ne tuhaf şeysin be: 
Bir sözümden kızıyorsun. 
        – Kime derler zübbe? 
– Sana derler. 
        – Niye? 
                – Hem benzemedin merhûma; 
Hem neden benzemedin, dersen, efendim, sorma, 
O ne hiddet, o ne şiddet! Çalışıp benzesene! 
İlme vakfettiği dirsek babanın: Elli sene. 
– Biz de az çok pala sürttük... 
        – Sana câhil demedik; 
Yalınız zübbe dedik... Bak yine baktın dik dik. 
Hoca rahmetli yetişmişti, düşün hem, nereden? 
Kimin oğluydu baban? Kimdi unuttun mu deden? 
İpek’in köylüsü, ümmî, yarı vahşî bir adam... 
– Bâri yamyam de! Ne mâni’ ki, evet, ak yamyam! 
– Dinle oğlum!.. 
        – Ne nezâhet bu Hocam? Hayrânım! 
– Lâfı ağzımda bıraktın be kuzum, dur be canım... 
– Cümle bitseydi, emînim ki, dedem gitmişti... 
Dar yetiştim! 
        – Ne o, sırtlan da mı olduk şimdi? 
– Neyse bahsinde devam et bakalım... 
        – İşte baban, 
Bir şey öğrenmedi elbette o ümmî babadan. 
Ne kazanmışsa, bütün, kendi kazanmış, kendi. 
Zât-ı devletleri, lâkin azıcık çöplendi. 
Sen duâ et babadan topladığın mîrâsa, 
Hep onun himmetidir üç satır ilmin varsa. 
– Üç satır hem de, İlâhî, ne tükenmez irfan! 
– Hadi üç yüz satır olsun mütehammilse kafan.. 
Hoca’nın kâ’bına yükselmen için dağlar var. 
– Tırmanırsam? 
        – Hadi tırman, bakalım, işte duvar. 
– Göreceksin, 
        – Bu bacaklarla mı? 
                – Hay hay! 
                        – Belli! 
Yaşınız kaçtı paşam, elli mi? 
        – Yoktur elli. 
– Aştınız kırkı ya? 
        – Kırk altıyı bulduk. 
                – A’lâ... 
Yüzü bulsan, yine “Hâlâ mı bu mektub, hâlâ!” 
Arzı olmazsa hayâtın ne çıkar tûlünden? 
Hani kırk altı yılın eldeki mahsûlünden? 
Hangi bir fende teâlî edebildin, evlât? 
Hangi san’atte rüsûhun göze çarpar? Anlat! 
Ulemâdan mı sayıldın, fukahâdan mı? 
        – Hayır. 
– Ya siyâsî mi nesin? Kendine bir meslek ayır! 
– Şâirim. 
        – Olmaz olaydın: O ne yüzler karası! 
Bence dünyâdaki işsizlerin en maskarası. 
– Afedersin onu! 
        – İmkânı yok etmem, ne demek! 
Şi’re meslek diye, oğlum, verilir miydi emek? 
Âh, vaktiyle gelip bir danışaydın Köse’ne, 
Senin olmuştu bugün belki o kırk altı sene. 
– Ama pek hırpaladın şi’ri... 
        – Evet hırpaladım: 
Çünkü merkep değilim, ben de mürekkep yaladım, 
Ben de târîh okudum; âlemi az çok bilirim. 
“Şuarâ ” dendi mi, birdenbire oynar sinirim. 
İyi gün dostu herifler, o ne yardakçı gürûh , 
O ne müstekreh adamlar! Hani bakmak mekrûh . 
Dalkavukluktaki idmanları sermâyeleri... 
Onlar azdırdı, evet, başlıca pespâyeleri . 
Bu sıkılmazlara “Medh et!” diye, mangır sunarak, 
Ne erâzil adam olmuş, oku târîhi de bak! 
Edebiyyâta edebsizliği onlar soktu; 
Yoksa, din perdesi altında bu isyan yoktu: 
Sürdüler Türk’e “Tasavvuf” diye olgun şırayı; 
Muttasıl şimdi “hakîkat” kusuyor Sıdkı Dayı! 
Bu cihan boş, yalınız bir rakı hak, bir de şarab; 
Kıble: Tezgâh başı, meyhâneci oğlan: Mihrab. 
Git o “Dîvan” mı, ne karn’ağrısıdır, aç da onu, 
Kokla bir kerre, kokar mis gibi “Sandıkburnu”! (*1) 
Beni söyletme, neler var daha! 
        – Tekmilleyiver! ... 
Sâde pek sövme ki, Peygamberimiz şi’ri sever. 
– Vâkıâ “İnne mine’ş-şi’ri...” büyük bir ni’met; 
Dikkat etsen: Yine sevdikleri, lâkin, hikmet. (*2) 
Ben ki Attâr ile Sa’dî’yi okur, hem severim; 
Başka vâdîleri tutmuşlara ancak söverim. 
Hem senin şi’re müdâfi’ çıkışın ma’nâsız: 
Sana şâir diyen, oğlum, seni gördüm yalnız: 
Kimi mevlidci diyor... 
        – Ah, olabilsem, nerde! 
Yetişilmez ki, Süleyman Dede yükseklerde. 
– Kimi bid’âtçi diyor... Duyduğum en çok bunlar. 
– Daha var mıydı, İmam? 
        – Var ya, unuttum: Baytar . 
– Keşke baytarlık edeydim... 
        – Yine et mümkünse. 
– Yapamam. 
        – Belki yapardın be... 
                – Unuttum be Köse. 
– Keşke zihninde kalaymış, ne kadar lâzımmış; 
Beni dinler misin evlâd? Yine kâbilse çalış: 
Çünkü bir tecrübe etsen senin aklın da yatar, 
Bize insan hekiminden daha lâzım baytar. 
– Hele bir çek bakalım! 
        – Sen de bizimkinden çek. 
– Hani çay gelmedi yâhu? 
        – Ay, unuttuk, gerçek. 
– Gitme seslen yalınız, nerde Emin, yok mu? 
        – Emin! 
Nerdesin? Baksana, çay demleyeceklerdi demin... 
– Demlemişler, baba. 
        – Sen gelsene, oğlum, buraya... 
El öperlerdi unuttun mu? 
        – Hayır. 
                – Oldu mu ya? 
– Demin öptüm, baba... 
        – Öptün mü, git öyleyse hadi. 
Hele yâ Rabbi şükür, çay da nihâyet geldi. 
Şeker istersen eğer bulduralım? 
        – Dört yüz mü? 
– Aldığım yok, yaşasın İzmir’in a’lâ üzümü; 
Hem ucuz, hem daha lezzetli. 
        – Çekirdeksiz de. 
– Buyurun! 
        – Başla canım, var mı merâsim bizde? 
– Hocam, evvelce üzüm çiğnenecek, üstüne çay... 
İçelim aşkına rindân-ı Hudâ’nın! 
        – Hay hay!

* * *