ASIM 3

Çok zaman geçmedi, gördüm ki bizim soytarıyı, 
Geliyor “İlmühaber yaz!” diye, neymiş bakalım? 
– Bir izinnâme. 
        – İzinnâme mi? Hay hay, lâzım... 
Evlenen hangisi? Beyler mi, kerîmen mi, paşa? 
– Onların vakti değil. 
        – Kim ya? 
                – Benim. 
                        – Sen mi? Yaşa! 
Tam da vaktin, hani gün geçmeye gelmez, davran! 
– Hoca eğlenme hemen yazmana bak, işte paran! 
– Ay o murdar kâğıdın pek mi büyük hâtırı ki, 
Beni ürker diye tutmuş sayıyorsun bir... iki?.. 
Kaç paran varsa büküp katla da, indir cebine, 
Yazamam nâfile. 
        – Elbet yazacaksın, sana ne? 
– Hiç adam hâline bakmaz mı be? İnsâf azıcık! 
– Çok şükür hâlime... Nem var? Yüzüm ak, alnım açık.. 
İyi bak sen bana bir kerre! 
        – Hayır, kendin bak; 
Bence bir kellen açık, bir de sakal diplerin ak... 
– Ama sen halt ediyorsun! Sakalımdan size ne? 
– Ne mi? Ondan beleş eğlence mi var seyredene? 
Gülüyor kahvede el, çarşıda bakkal, çakkal; 
Olma beyhûde, ağızlardaki bir parmak bal; 
Çatlasan sofracı Rum’dan karı olmaz adama. 
– Kim haber verdi bileydim?.. 
        – Ne bunak şeysin ama! 
Kim haber verdi, nedir? Sormaya var mıydı lüzum? 
Yediğin herzeyi kör gördü, sağır duydu kuzum. 
Söyletir çarçabuk insan, meğer olsun pek alık, 
Boşboğaz şey, o senin yosma sakal, hasba kılık! 
– Artık elverdi İmam, kellemi kızdırma da yaz. 
– Bana bak: Hiçbir imam böyle rezâlet yazamaz. 
– Ay, rezâlet de diyor sünnete! 
        – Sünnet mi? 
                – Ya ne? 
– Öyle şey yok... 
        – Ne demek! 
                – Dinle, be hey dîvâne: 
Öyle sünnet denemez, her zaman, evlenmek için; 
Vakt olur, sünneti geç, vâcib olur erkek için; 
Vakt olur, sünnet olur... 
        – Söylediğim çıktı, tamam! 
– Vakt olur, bir de bakarsın ki, olur böyle: Haram. 
– Kimseden dinlememiştim bu senin fetvâyı... 
Ne tuhaf! 
        – Sende tuhaflık, kısa kes da’vâyı. 
Çoluğun var, çocuğun var, haremin nâmuslu; 
Yaşın altmış beşi bulmuş, otur artık uslu. 
Neren eksik, be adam, böyle ne var çıldıracak? 
Karı derdiyle yıkılmaz bu kadar yıllık ocak. 
– O nasıl söz? Ben ocak yıkmaya evlenmiyorum. 
– Hiç o seksen kapı gezmiş, o kaşarlanmış Rum, 
Sofracıyken seni koymuş da bu cânım kılığa, 
Hanımım derse, dökülmez mi ki fındıkçılığa? 
Karı kıvrak, paşa hazretleri, şallak mallak; 
Biri hakkıyle edepsiz, biri şartınca salak; 
Evelallah döneceksin çabucak maskaraya; 
Vuracaksın iki üç dalgada baştan karaya! 
Artık evler gidiyor cilveyi kırdıkça madam... 
Oynasın kumda çocuklar! 
        – Ne vazîfen, be adam? 
Avukattan da beter, ay ne kadar herze-vekîl ! 
– Defol ordan! 
        – Hadi yaz kâğdımı! 
                – Yazmam be, çekil! 
– Yazacaksın! 
        – Yıkıl ordan, sana yok ilmühaber; 
Meğer emretmeli rü’yâma girip Peygamber. 
– Yazma sittin sene, pampin, yap elinden geleni; 
Yedi gün sonra duyarsın: Hanım olmuş Eleni!

* * *