ASIM 5

– Sorma, Kartal’da idim ben de bu Çarşamba günü. 
Dediler: “Kurna’da dünden beri var köy düğünü, 
Hoşlanırsan, hadi, olmaz mı?..” “Pekâlâ, gideriz: 
Hem biraz kır görürüz, hem de güreş seyrederiz.” 
Keşke, gitmem demiş olsaydım... İlâhî, o ne hâl, 
O nasıl maskara dernekti ki, târîfi muhâl. 
Topu kırk elli kadar köylü serilmiş bayıra, 
Bakıyor harmanın altındaki otsuz çayıra. 
Bet beniz sapsarı bîçârelerin hepsinde; 
Ne olur bir kişi olsun görebilsem zinde! 
Şiş karın sıska çocuklar gibi, kollar sarkık; 
Arka yusyumru, göğüs çökmüş, omuzlar kalkık. 
Gözlerin busbulanık rengi, kapaklar şiş şiş; 
Yüz buruşmuş, uzamış, cebhe daralmış, gitmiş. 
Gezecek yerde o âvâre nazarlar dalıyor; 
Serilip düştü mü bir noktaya, kaldırması zor! 
Sıtmadan boynu bükülmüş de o dimdik Türk’ün, 
Düşünüp durmada öksüz gibi küskün küskün. 
Gövde teşrihlere dönmüş, o bacaklar değnek; 
Daha yaş yirmi iken eller, ayaklar titrek. 
Öyle seksenlik adamlar aramak pek yanlış; 
Kırk onun ömrüne son merhale olmuş kalmış. 
Değişik sanki o arslan gibi ırkın torunu! 
Bense İslâm’ın o gürbüz, o civan unsurunu, 
Kocamaz, derdim, asırlarca, sorulsaydı eğer, 
Ne çabuk elden, ayaktan düşecekmiş o meğer!..

Neyse, değnekçi gelip: “Meydan açılsın, savulun!” 
Der demez, başladı kalbî sesi yırtık davulun. 
Güm güm ötmek ne gezer! Tık nefes olmuş kasnak: 
Göğsü tokmak gibi küt! küt! vuruyor hışlayarak. 
Zurna hımhım mı nedir, söylemiyor bir türlü; 
Üfleyen Çingene’nin rengi mezar, kendi ölü. 
Güneş oldukça kızışmış, beni yormuştu sıcak; 
Hele bir gölge bulup altıma çektim çabucak. 
Tam demiştim: Azıcık yaslanayım, dinleneyim... 
Biri tıksırdı ta ensemde... Acâib, bu da kim? 
Ne göreydim: Kelebek tarlası olmuş da içi, 
Soluyup sümkürüyor sırtıma bir yaşlı keçi! 
“Ama bak, aklıma gelmezse de hürmet talebi; 
O kadar fazla samîmiyyeti sevmem, çelebi; 
Sakalından çekerim, sonra, karışmam... Hadi git!” 
Nerde! Aldırmadı... Sordum, baş ödülmüş bu yiğit!.. (*4) 
Hele sen geç yiğitim, geç bakalım, başka ne var? 
Bir çelimsiz sopa, boynunda üç arşın astar.

Pehlivanlar hani? derken, söküvermez mi, Hocam, 
Birbirinden daha bîçâre sekiz çıplak adam? 
Âh o soygunluğu rü’yâda gören korkardı: 
Çünkü gömlek gibi etten de soyunmuşlardı! 
Bir delik torbaya girmiş kimi, kıspet yerine; 
Çekivermiş kimi, bir lîme çuval dizlerine. 
Kiminin, giydiği çakşır, kiminin bez şalvar; 
Kiminin, uçkuru boynundan asılmış, donu var. 
Acabâ yağ sürünürler mi desem, yağ nerede? 
Bereket versin onun ma’deni varmış derede: 
Sağ omuzlarda birer, başları kertikli, ağaç, 
Kadın, erkek, suyu aktarmada bakraç bakraç. 
Sonra, nerdense gelip “Yağlanınız haydi!” sesi, 
Çöktü meydanda duran kaplara artık hepsi. 
Palaz ördek gibi, bandıkça avuçlar bandı; 
Meşin ıslar gibi, kavruk deriler ıslandı. 
Bu, merâsim de bitip, başlayacak dendi güreş, 
Çarpınıp çırpınarak çıktı nihâyet iki eş. 
Daha ilk elde boşansın mı alınlardan ter, 
O göğüsler sana ötsün mü körükten de beter? 
Baktım: Altından o bir çifte perîşan bağrın, 
Soluganlar gibi kalkıp iniyor çifte karın! 
Sonradan dizlere bir titremedir çökmüştü; 
Hele çok sürmeyerek dördü de cansız düştü. 
İki bîçâre serilmiş yatıyorken yerde, 
“Kalkın artık!” dediler, lâkin o derman nerde! 
Güreşin böylesi hiç görmediğim bir şeydi; 
Orta, baş, hepsi de bunlar gibi âvâreydi.

* * *